برخیز که فجر انقلاب اسلامی
امروز

بیگانه صفت، خانه خراب است
امروز

هر
توطئه و نقشه که دشمن بکشد

از لطف خدا نقش بر آب
است امروز

روزی برای عشاق

همه ما با زوجی آسمانی که سراسر وجودشان مملو از اسوه و الگو بود و در ریز ترین
نکات خانه داری ، همسر داری، تربیت فرزند و ... می توانیم به آنها اقتدا کنیم، آشنا
هستیم . حضرت زهرا (س) و حضرت علی(ع) انسان هایی شیفته بودند که با الهام از عشقی
درونی ، خانه ای پر مهر را گستردند. روزی امیرالمؤمنین علی (ع ) از فاطمه (س) طعام
خواست، آن حضرت جواب داد: در نزد من چیزی نیست، جز آنکه دو روز پیش، آن را به تو
خوراندم و من آن را برای خود و حسن و حسین نگه داشته بودم. علی علیه‏السلام
فرمودند: چرا در طول دو روز مرا مطلع نکرده‏ای، تا برایتان چیزی تهیه می‏کردم؟
فاطمه (س) گفت: من از خدایم شرم کردم تو را به کاری بگمارم که قدرت تهیه و خرید آن
را نداری.  

فاطمه (س) با الهام از دستورات الهی و پدر بزرگوارش، نسبت به امیرالمؤمنین
فوق‏العاده علاقه‏مند بود و هرگز برخلاف رضای او گام برنمی‏داشت و برخورد و زندگیش
با مولا طوری بود، که غمها و غصه‏های وارده در بیرون از خانه، با دیدار فاطمه (س)
برطرف می‏شد، و حضرت علی علیه‏السلام خود در این باره می‏فرمایند:  سوگند به خدا،
من هرگز زهرا را به خشم نیاوردم و او را به کاری مجبور نساختم تا اینکه مرا در
فراقش گرفتار ساخت و متقابلاً او نیز مرا خشمگین نساخت، و هیچ وقت نافرمانی نکرد و
هرگاه من با او دیدار می‏کردم، غمها و غصه‏هایم از دلم برطرف می‏شد. (1)این حدیث از
عشق و علاقه‏ی شدید متقابل دو همسر معصوم حکایت می‏کند، که در طول زندگی آنان نه
تنها کوچکترین اختلافی پیش نیامده است، بلکه مشکلات خارجی و اجتماعی با
دیدار محبت‏آمیز آنها مرتفع می‏گردید. گریه فاطمه (س) برای علی (ع) در حال
مرگ  شدت علاقه فاطمه به امیرالمؤمنین را در بر دارد.

 و بالاخره چون خبر شهادت زهرا را به علی (ع) دادند، آن حضرت در حال حرکت به
زمین افتاد و هرچه خواست بلند شود ممکن نشد.(2) احادیث و قضایای تاریخی نشان
می‏دهد، که در میان علی و فاطمه علیهماالسلام محبت، عشق و علاقه‏ی فوق‏العاده‏ای
حاکم بود، که در فراق فاطمه، علی به حالت غشوه می‏افتد و صبر و توانش به ناتوانی و
کم‏صبری تبدیل می‏گردد، و فاطمه علیهاالسلام نیز هرگز علی و یاری علی را فراموش
نمی‏کند. امیرالمؤمنین چون پیکر پاک فاطمه علیهاالسلام را بر خاک سپرد، دست دعا به
سوی آسمان برداشت و در حق زهرا چنین دعا کرد: خدایا! من از دختر پیامبرت راضی هستم.
بارالها! فاطمه علیهاالسلام نگران و مضطرب بود، تو او را آرامش بخش، خداوندا! زهرا
از دوستان و فرزندان مفارقت کرد، تو او را وصل کن. پروردگارا! به فاطمه علیهاالسلام
ظلم کردند تو خود حاکم باش. (3) همه‏ی این فرازها نشان می‏دهد که فاطمه‏ی زهرا با
داشتن مقام عصمت نسبت به حقوق شوهر چقدر ارزش قائل بوده و چه‏سان نگران بوده است که
نسبت به مقام ارجدار شوهرش علی بن ابیطالب (ع) مسئول باشد .

روایت شده که روزی حضرت علی علیه‏السلام و همسرش حضرت زهرا علیهاالسلام به صحرا
رفته به هنگام خوردن خرما با گفتن کلماتی مزاح کردند. علی (ع) فرمود: ای فاطمه!
رسول خدا مرا بیشتر دوست می‏دارد. حضرت زهرا (س) گفت: از سخن تو عجب است! آیا
می‏شود پیامبر اکرم (ص) تو را بیش از من دوست داشته باشد در حالی که من میوه‏ی دل
او و عضوی از پیکرش و شاخه‏ای از شاخسارش می‏باشم و غیر از من فرزندی ندارد؟! علی
(ع) فرمود: ای فاطمه! اگر سخن مرا قبول نداری بیا تا نزد پدرت حضرت رسول (ص) برویم!
سپس آن دو با هم نزد پیامبر رفتند. حضرت فاطمه  پیشدستی کرده گفت: ای رسول خدا!
کدام یک از ما دو نفر نزد تو محبوبتریم؟ من یا علی؟! رسول خدا صلی اللَّه علیه و
آله فرمود: تو به من محبوبتری و علی از تو برای من عزیزتر است. (5)

 مباهات حضرت علی به همسری فاطمه
(س)

 شخصیت بزرگی چون علی(ع) به همسری فاطمه(س) افتخار می کند و همسری با او را برای
خود فضیلت و ملاک برتری بر دیگران و شایستگی پذیرش مسئولیت های سنگینی چون رهبری
جهان اسلام می داند. در جریان شورای شش نفره که برای تعیین خلیفه تشکیل شده بود
حضرت خطاب به سایر اعضا فرمود: «آیا در بین شما به جز من کسی هست که همسرش بانوی
زنان جهان باشد؟»           

  تنها تسلی بخش علی(ع)

  حضرت بعد از شهادت فاطمه خطاب به ایشان فرمودند: با چه کسی آرامش یابم ای دختر
محمد؟ من به وسیله تو تسکین می یافتم؛ بعد از تو با چه کسی آرامش یابم  . پس از او
آسمان و زمین در نظرم زشت می نماید و هیچ گاه اندوه دلم نمی گشاید. چشمم بی خواب، و
دل از سوز غم سوزان است.

حال شما قضاوت کنید خانه ای که ساکنان آن سرشار از مهر و وفا و دوستی
هستند و در عشق ورزیدن نسبت به هم  با تمام وجودشان سرمایه گذاری می نمایند و به
طریقی حتی راه و رسم عشق ورزی را می آموزند شایسته سرمشقی برای عشاق نیستند؟ آیا
بهتر نیست با وجود چنین الگوهایی عاشق، در برگزاری روزهایی مثل ولنتاین که ریشه در
فرهنگ بیگانه دارد و تفسیر عشق آن با آنچه ما عشق می خوانیم متفاوت است؛ تجدید نظر
کرده و روز عشاق را روزی مرتبط با الگوهای اصیل خودمان قرار دهیم؟ و  رفتار آنان
را بهانه ای  برای اظهار علاقه ومحبت بدانیم؟

پی نوشت ها:

1ـ بحارالانوار، ج 43، ص 134- عوالم، ج 11، ص 328- جلاءالعیون شبر، ج 1، ص 170.

2 ـ جلاءالعیون 1، ص 219 و بحار ج 43 ص 187

3ـ خصال، ج 2، ص 373- بحارالانوار، ج 103، ص 256- 257- عوالم، ج 11، ص 521.

4ـ سفینه، ج 1، ص 561: لا شفیع للمرأة انجح عند ربّها من رضا زوجها.

5ـ فاطمه الزهراء علیهاالسلام بهجة قلب المصطفی/ احمد الرحمانی الهمدانی/ ص
287.

6-بحار الانوار ج42

:: پرتاب
کفش به نخست‌وزیر چین
::

از
خون سرخ بهمن سرسبز شد بهاران

اندیشه باور شد، در امتداد
باران

بر
صخره‏های همّت جوشیده خون
غیرت

بانگ سرود و وحدت آید زچشمه
ساران

و
الفجر بهمن آمد، فصل شکفتن
آمد

بر
پهندشت باور، خالی است جای
یاران

فجر
است و سپیده حلقه بر در زده
است

روز
آمده، تاج لاله بر سر زده است

با
آمدن امام در کشور ما

خورشید حقیقت زافق سر زده
است