دیگر به هیج کس اجازه نخواهم داد تا به من بگوید "باور کن" چون من همیشه چوب  این باورها را خوردم نفرین به این باور من

تنها چیز بااارزشی که من گم کردم و و حماقت کردم بدنبالش نگشتم غرور
سنگینم بود که هرگز مرا به التماس وا نمیداشت آنروز که با مهارت این غرور
را از من دزدیدند من به التماس پناه آوردم همه با واژه کثیف محبت فریبم
دادند همه دروغ گفتند همه ریا کار بودند و من هم سخت غافل

هیچ کس خودش را مجازات نمیکند ولی من این دلم را به زنجیر خواهم کشید
انتقام چشمانم را بی هیچ گناهی همیشه گریسته اند از این دل لعنتی خواهم
گرفت واژه اعتماد را از ذهنم پاک خواهم کرد نفرت را جانشین دوست داشتن
خواهم کرد و با خط پررنگ درذهنم حک خواهم کرد

باور کردن = حماقت

دوست داشتن = دروغ

پیمان بستن = عهد شکستن

دستانم خسته هستند آنقدر که دیگر توان کمک طلبیدن و التماس بخدا رو هم ندارند

دیر زمانیست از بس برای گدایی محبت به سوی هر کسی باز شده و همیشه با
ضرباتی که بر خلاف خواسته اش تحمل کرده زخمهایی که دیگر توان گدایی همه
چیز را از دستانم سلب کرده

دیگر دستانم ناتوانتر شده و دیگر برای هیچ چیزی باز نمیشود

نمیدانم این تقصیر کیست بی شک همیشه خودم بودم که حتی لیاقت تنهایی را هم نداشتم

بغض عجیبی آزارم میدهد تصور اینکه برخوردهایم رفتارهایم جنان هستند که
هر کسی را از خودم بیزار میسازم از خودم بیشتر از قبل متنفر میشوم

خسته شدم

امشب تا صبح فقط فکر کردم شاید الان فقط چشمانم هست که مرا یاری میدهد
و موقع ناراحتی من اشک میریزد این چشمانی که همیشه میگویم تاوان این دل
نفهم و پست مرا میدهد

الان طاقت کار کردن ندارم به زور تلاش میکنم تا فراموش کنم با خودم چه کردم این دل لعنتی چه جوری آزارم داده ولی نمیتونم

پاهام یخ زده پاهایی که همیشه باید از اضطراب تکان میخوردند الان توان اونهم ندارند

دیگر به زنده ماندن هم ایراد میگیرم

تنهایم خیلی و دیگر میخواهم تنها باشم

تنهای تنهااااااااااااااااااااااااااااااااا

خیلی از چیزها رو از دست میدم  امروز هیچ چیز منو به هیجان نمیاره 

 نگران نیستم  انگار به یک سکوت طولانی نیاز دارم  . ولی از اینکه

بخوابم از اینکه یک هو به دنیایی پرت بشم که کسی منو نشناسه

 میترسم . میترسم چیزهای که ا ز دست میدم انقدر بزرگ باشن

 که دیگه نتونم پیدا شون کنم .........چرا نمیتونم شاد باشم  .....

دلتنگ تر از انم که گریه کنم .... من شاید به خیلی از زندگی ها

 بتونم وصل بشم ولی من هنوز جرات کنده شدن از چیزهای 

 که همیشه با من بودن رو ندارم ..........بعضی وقتها بزور چیزی

رو از تو میگیرن بعضی وقتها چیزی و یا حسی رو از دست میدی

خوشحال هم میشی ولی امروز فکر نمیکنم که بتونم خودمو

تسکین بدم..........فکر میکنم تو گام های اول زندگی ماندم .........

هنوز تکلیفم با خودم روشن نیست .....  . شاید این احساس نتیجه این باشه که دیگران منو

به اندازه ای که خودم باورم شده قبول ندارند؟   شاید  از اینه که حتی

 به نیاز های اولیه و احساسی خودم سر و سامان نداده ام.؟شاید

حس تنهای بزرگی رو دلم داره به حجم ملال آوری میرسه ؟ اگه

میشدمرشدی مثل عشق باشه که منو صدا کنه ....مثل سایه

 به دنبال من بیاد ...و همیشه از من بپرسه  :کجا می روی ؟

 جه میکنی؟ آیاکمکی از دست من ساخته است ؟  میتونست

منو آرام کنه . شاید اگه میتونستم یک بار خودمو خالی کنم 

میتونستم بهتر ببینم بهتر بشنوم شاید جا برای احساسهای تازه

و روشن و زلال باز میشد.

ولی حالا همه احساسها مرده اند همه خاطره ها گم شدند همه

بازیها به باخت ختم شده . همه چی بهم ریخته

همه دوستیها رو فراموش کردند همه جز دروغ چیزی حالیشون نیست

و این تقصیر من نیست

تقصیر من این است که نمی تونم مثل بقیه آدمها باشم